Een stoffig vies en licht chaotisch busstation in een stadje ver weg van de toerist-route. Het toilet is letterlijk een gat in de vloer, en ik kan niemand vinden die een klein beetje engels spreekt.
Tussen de mensen scharrelt een oude tandeloze chinees en hij komt langzaam maar trefzeker mijn kant op. Hij vraagt of ik frans spreek. 'Oui, un petit peu', en voordat ik het weet hebben we een gesprek over zijn overleden vrouw en zijn 4 overleden kinderen.
Ik krijg twee Werthers Echte, met een plaatje van de besneeuwde Alpen, van 'm. Hij schatert nog 1 keer luid en wenst me 'Bonne Journee' en gaat weer verder. Indonesie verbaasd me altijd weer.
No comments:
Post a Comment