Mijn laatste week

Mijn reis is bijna over. Nog 1 weekje. Bangladesh was bijzonder omdat het zo van het gebaande pad af was. De mensen waren waanzinnig gastvrij, vriendelijk en trots op hun land. Het was niet altijd makkelijk want alles in dit land was Bangladesh. Het eten, de hotels, de stranden. Maar er was elke dag wel iets dat een grote smile op mijn gezicht bracht. Een aardig iemand, een mooie treinreis, een sprookjes-achtig mooi dorp. Thee en koekjes bij een familie thuis.
Sri Lanka was heerlijk. Paradijselijk. Vakantie. Mooie mensen waarvan de uitdrukking makkelijk te begrijpen was. Heerlijke schone guesthouses waarvan uit ik zo in mijn flodderige jurkje het strand op kon lopen.
En dan is er India. Ik weet niet goed wat ik ervan moet maken. Gisteren landde ik in het zuiden en sliep in een buitenwijk van Chennai. Ik ging op zoek naar een ATM en realiseerde me dat er maar een woord mogelijk is voor dit land: verbazing.
Verbazing dat ik nog leef als ik de weg over ben gestoken. Er is ontzettend veel verkeer en je moet vooral niet de illusie hebben dat er iemand oppast op zijn mede-weggebruikers. De grootste weggebruikers (de bussen en vrachtwagens) zijn het brutaalst en de kwetsbaarsten (de fietsers en wandelaars) zijn het voorzichtigst.
Verbazing over de puber die met zijn os over straat wandelt. En een telefoongesprek voert met een moderne cellphone. Verbazing over de dikke Indier, en verbazing over de graatmageren die op straat slapen.
De hutjes van plastic en de sloppenwijken. En dan ineens een luxe appartementen-complex van 13 verdiepingen hoog, naast futuristisch uitziende gebouwen van glas.
Of tijdens een bustocht, in het desolate landsschap neens als een geglazuurde verjaardagstaart: een gigantisch roze universiteits complex.
Een winkeltje volgestooid met hooi, naast een winkeltje met nieuwe motoren.
En dan al dat afval. Overal dat plastic. Langs de kant van de weg. Vermengd met compost. Zo wordt hier al jaren vercomposteerd. Maar de geel, roze, blauwe plastic zakjes zijn er over 20 jaar nog. De eerste 30 cm aarde van India zal dan een merkwaardige plastic mix zijn.
En ik zie mensen vegen en schrobben. Hun eigen stoepje of veranda. Keurig netjes. En dan begint de rotzooi. Soms alleen wat plastic. En soms wonen mensen met hun schoongeveegde stoep zo op een een afvalbelt.
Ik begrijp gewoon niets van dit land. Zoveel groots, moois en duurs en zoveel intense armoede en rotzooi.
In cijfertjes is dit land misschien bezig uit de armoede-statistieken te kruipen, maar ik vind het verbazingwekkend (en beschamend)dat er naast al die protserige rijkdom nog steeds zoveel armoede is.